Z Portugalią kojarzy mi się przede wszystkim jeden zapach — dorsza! Do jakiego sklepu, czy restauracji nie wejdziecie, od razu poczujecie tę rybną woń. Bacalhau, czyli solony, suszony dorsz to najważniejszy element kuchni portugalskiej. W każdym markecie znajdziecie olbrzymie rybne płaty sprzedawane na wagę. Co ciekawe, Portugalczycy tak polubili dorsza, że niemal całkowicie zniknął on z tamtejszych wód i od tego czasu sprowadzany jest z innych mórz już od czasów Kolumba. Stąd wziął się właśnie zwyczaj suszenia dorsza i jego solenia, aby przetrwał on długie podróże.
bazary i targi świata
Targi świata: Mercado da Ribeira i Time Out Market w Lizbonie
poniedziałek, 20 sierpnia 2018
Jeśli dotąd myśleliście, że tempura pochodzi z Japonii, to mam dla Was szokującą wiadomość: ten sposób przyrządzania potraw w panierce i ich smażenia na głębokim tłuszczu jest tradycyjną portugalską techniką. Dowiedziałem się o tym, dopiero będąc w Lizbonie, gdzie fasolka smażona w tempurze jest najpopularniejszą przystawką. Do Japonii w XVI wieku tempurę przywieźli portugalscy misjonarze. Z czasem stała się ona jedną z popularniejszych technik gotowania w kraju kwitnącej wiśni. Tempura w języku portugalskim to zwie się inaczej polme i oznacza nic innego jak masę z mąki i wody albo jajek, w której obtacza się głównie warzywa i ryby przed wrzuceniem na głęboki olej. Najsłynniejszym takim daniem są peixinhos da horta, co w dosłownym tłumaczeniu oznacza małe rybki z ogrodu. Wiąże się to z wyglądem feijão verde — zielonej fasolki, obtoczonej w tempurze. To danie o niezwykle poetyckiej nazwie znajdziecie niemalże w każdej portugalskiej restauracji, jednak bardzo łatwo można je również zrobić w domu. Szczególnie polecam je wypróbować, kiedy sezon na fasolkę trwa w najlepsze. Moim ulubionym sposobem na tempurę jest najprostsze ciasto z mąki, wody gazowanej i soli. W Portugalii można się spotkać również z wersją przygotowaną na winie lub piwie. Jednak według mnie ta tempura wychodzi znacznie bardziej chrupiąca. Oprócz fasolki, w podobny sposób, możemy usmażyć inne warzywa: cukinię, dynię, czy paprykę. Ważne jest jednak, żeby warzywa były surowe. Wtedy wyjdą idealnie chrupiące, nieprzesiąknięte olejem i pyszne! Peixinhos da horta obowiązkowo podajemy z lampką vinho verde, białe opcjonalnie również się nada. ;)
Portugalia, dzieląc Półwysep Iberyjski z Hiszpanią, może się pochwalić wieloma podobieństwami od strony kulinarnej. Jakie było moje zaskoczenie, gdy moje ulubione chorizo mogłem znaleźć w Lizbonie pod nazwą chouriço, a jamón serrano, bez którego żyć nie mogę, w Portugalii zwie się presunto i praktycznie nie różni się smakiem. W obu krajach podobnie jak nad całym Morzem Śródziemnym, istotną częścią kuchni są oliwki, oliwa z oliwek i owoce morza. Portugalia w tym zakresie specjalnie nie odstaje, chociaż ich miłość do zapuszkowanych sardynek jest jedyna w swoim rodzaju. Loja das conservas, czyli sklepy specjalizujące się wyłącznie w tym rarytasie nie należą do rzadkości. Są również bary, w których sardynki są główną opcją w menu. Z Hiszpanami Portugalczycy mają jeszcze jedną rzecz wspólną — jest nią kultura tapas, która nad Atlantykiem zwie się petiscos. Jednak tak naprawdę tapas i petiscos to dwie różne rzeczy, za którymi kryje się podobna tradycja wspólnego biesiadowania, picia wina i spędzania czasu przy stole.
Lizbona to prawdziwy raj dla każdego foodie. Doskonała kuchnia portugalska pełna świeżych ryb i owoców morza, wielowiekowe tradycje cukiernicze, wyśmienite wino i otwartość na nowe kuchnie czynią to miasto wyjątkowo smacznym. Przez cały czas, będąc zakochanym po uszy w Hiszpanii, Portugalię trochę traktowałem po macoszemu. Niby wiedziałem o azulejos, pięknych uliczkach zapamiętanych z kadrów filmu Wendersa i oczywiście o Pastéis de Belém, o których spróbowaniu śniłem latami, ale jednak nie myślałem, że jest to miejsce, w którym zostawię swoje serce. W Lizbonie zeszłego lata zakochałem się bez opamiętania, by powrócić tej wiosny, a jesienią zaplanować kolejny wyjazd do Portugalii — tym razem do Porto. W tym nadatlantyckim kraju jest coś niesamowitego, co przyciąga jak narkotyk i uzależnia. Bez Portugalii żyć już nie mogę i wiem, że będę ciągle do niej wracał, bo nie ma odtąd dnia, bym nie wspominał z uśmiechem na ustach każdej nowo znalezionej kafelki na kamienicy, czy wspaniałych smaków, które tam odkryłem. Przez najbliższe dni w kolejnych odcinkach mojego przewodnika chcę Wam pokazać, dlaczego warto zarezerwować najbliższy lot właśnie do Lizbony, a nie do Paryża, czy Barcelony i mam nadzieję, że mi się to uda. :)
Tradycyjnie każdego roku w środku lata piekę bezę Pavlovę ze wszystkimi najlepszymi w tym okresie owocami. Maliny, jeżyny, porzeczki i borówki aż się proszą, żeby ukryć je w pierzynce z bitej śmietany i umieścić na chrupiącej bezie z piankowym wnętrzem. W tym roku postanowiłem pójść o krok dalej i upiec ogromny tort bezowy przełożony skarbami lata. Po przygotowaniu dla Was serii portugalskich przepisów, o których już niebawem zostało mi mnóstwo białek, które trzeba było jakoś wykorzystać. Jako zwolennik idei no waste uważam, że najlepszym na to sposobem jest zrobienie bezy! Czy nie uważacie tego za słuszne podejście? :D Ten słodki tort bezowy, skrywający w sobie najlepsze owoce to deser marzenie: chrupiąca z wierzchu beza kryje piankowe nadzienie, a do tego lekka bita śmietana i to, co w tym okresie najcudowniejsze — delikatnie kwaśne maliny, jeżyny i porzeczki, które cudownie równoważą smak słodkiego deseru. Absolutny must bake lata. :) Ja bym nie dał się dłużej kusić? Kto pobija rekord na największy tort bezowy razem ze mną? :D
